Wpatruję się w lustrzane odbicia. Znajduję tam wszystko czego doznaję, czego sporadycznie całością szukacie. Widzę tam spokój, pokrytą ciemnością włosów przebijającą się zieleń. Widzę to czego się boję i to co daje mi siłę. Dostrzegam ukryte cierpienia i żale. Wykopuje obraz walczącego światła i cienia. Czarno-białe wspomnienia, wyschnięte oczy, popękane usta, węszący nos wilka, kły wysysające spojrzenia, wklęśnięte poliki zbliżone kształtem do martwego otępienia, grzywę lwa i przeciętą szyję szukającą ocalenia.